Հոգնել եմ գիշերվա նույն լապտերաշատ փողոցներում հետապնդվելուց հոգնած ստվերովս: Թափառական եմ ես ու մի շարք շներ: Մոռացված է տունս, չմոռացված չի էլ եղել: Յուրաքանչյուր քայլ գցելուց, իհարկե, դու հայտնվում ես ստվերիս կողքին: Չեմ կարող չասել, որ համահունչ ենք: Էս միայնակ, փոշոտ ու լուսնոտված փողոցներում ոչ մի շունչ չկա: Գուցե միայն ես եմ այս չափ խենթ, որ մյուսների պես չեմ մեռնում գիշերներն ու հարություն առնում արևագալով: Մինչ ձեր տուն դեռ շատ անգամներ պիտի գրկեի օդը, երևակայելով, թե դու ես արմունկներիս տակ ու բազում անգամներ պիտի անունդ դուրս ցայտեր ցրտից կապտամանուշակագույնով բռնված շուրթերիցս: Արձագանքը ամեն անգամ նույնն էր` ժանգոտած ալեհավաքի ինչ-որ ճռռոց, քամուց էր օրորվում, կարծելով, թե ինքը ծառ է, կամ էլ թե ծաղիկ: Հա, կյանքը նրան էլ էր խաբել, կյանքը երկուսիս էլ խաբել էր: Դողում էի, բայց այս անգամ ոչ ցրտից: Ինքս էլ չնկատեցի, թե ինչպես սկսեցի կրծոտել մատներս` մոտ էր նրա տունը: Քանի մոտենում այնքան ավելի մեծ եռանդով էի կրծում: Միգուցե և այսօրն էր իմ հաջողակ օրը: Չէ՞ որ բոլորն էլ ունեն հաջողակ օրեր, չէի կարող բացառություն լինել: Սիրտս թպրտում էր ու միևնույն ժամանակ վկայում, որ տեսնելու եմ նրան: Տան շեմքն է: Պատուհանը կիսափակ է նրա մաշկի պես նուրբ ու դեղնավուն երանգ ստացած վարագույրով: Ահա, նրա բույրը հասանելի է, պատուհանի անցքերից դուրս է ցայտում` միախառնվելով լուսնի ու պարտեզի մատնիչ ծաղիկների անուշահոտերին: Ձեռքս տարա գրպանս, հանելով էնտեղից ծխախոտի անմեղ հայացք ընդունած տուփը ու հաշվեցի մնացուկները: Երեք հատ մեկ լարված գիշերվա համար: Ձեռքս գցեցի աջ կողմ թեքվածին ու վառեցի: Վառեցի այն հույսով, թե ծխախոտը վառելու հետ մեկտեղ կվառվի նաև նրա սենյակի լույսը: Բայց չէ, վառվեց միայն ծխախոտը, մարած էր նրա սենյակի լույսը: Որոշեցի այս անգամ համարձակվել անցնել դարպասը: Միգուցե այս անգամվա ծխախոտը բացի նիկոտինից` համարձակության չափաբաժին էլ ուներ իր խղճուկ բաղադրության մեջ: Փաստորեն չէի սխալվել: Այսօրն էր իմ հաջողակ օրը: Երևի որոշել էր թաքուն հետևել ինձ այնտեղից` կարծելով, թե ես մթության մեջ ունակ չեմ տարբերակել իր գույնը, ձևը, համը... Երկար ու խիտ մազերը գցել էր ձախ ուսին, վիզը փոքր-ինչ թեքել ու երազկոտ հայացքը երկինք էր հառել: Մազերը երկարել էին, թափվում էին մինչ գոտկատեղ: Ափսոս, դեմքը տեսանելի չէր սառը մշուշում: Եվ որքան տիեզերական էր նա անշունչ գիշերվա թևերի մեջ խեղդված: Ասես լուսնոտ լիներ` անշարժ գամված պատուհանագոգին ու հայացքը վերև: Չնայած նա միշտ էլ ինձ վերևից էր նայել: Որքա~ն ուժեղ է կարոտախտը: Ոչ մի մահկանացու դեռ չի վարակվել այս տեսակ սուր կարոտախտով: Հիմա ինձ միայն լուսինն է համախոհ, որ կարոտ է իր արևին: Իսկ ես էլ իմ արևի ծարավն եմ այս անարև փողոցներում: Կմնամ այստեղ մինչ արևագալ: Արևի առաջին շողերը խավարից դուրս կքաշեին նրա աչքերը:
Առանց նկատելու վառեցի հաջորդ ծխախոտը` ձախինը, թողնելով տուփում մեջտեղինը: Քաշում էի ծուխն ու երազում, նայելով նրա ստվերին, որ արվեստի արժեքավոր մաս կարող էր դառնալ: Բայց մարդկությանը երբեք էլ չի վիճակվի ճանաչել այս պատկերը, քանի-որ այսօր այստեղ ես եմ կանգնած և ես նկարիչ չեմ:
Երրորդ ծխախոտի կյանքն էլ խլեցի, մարեց հավետ: Իսկ նա դեռ հայացքը վեր էր պարզել ու քարացած երկինքն էր ուտում աչքերով, դրանք ինչպես ինձ սպանեցին, մի օր էլ այդպես երկինքը կարող էին հեշտությամբ սպանել: Եվ որքա՞ն էր պատրաստվում այդպես անշարժ մնալ, ասես այսօր ինքը լուսնի հակառակ կողմն էր:
Արևը չուշացավ, ծագեց իր ճիշտ տեղում, ճիշտ ժամանակին: Երևի երբեք այսքան երկար արևին սպասած չէի եղել: Եվ ո՞վ խաբեց, թե այսօր իմ հաջողակ օրն էր, կրկին կյա՞նքը: Եվ որքան լուսնահարված ու գինովցած էի ես` անհավատս, որ մի ամբոջ գիշեր հավատացի, թե պատուհանագոգին դրված ծաղկամանով ծաղիկը նա էր:
Annie-Mena
Комментариев нет:
Отправить комментарий