Մեռած երիցուկ փոշոտ այգում, Անգույն լուսինը` հասանելի բոլորին, Այդ թվում և քեզ, Քանի հարյուրերորդ անգամն եմ դիմավորում արնահոտ ձմեռը, Որտեղ միայն անշունչ երիցուկն է ճչում, Որ ծաղկեցրիր դու` անմարմինդ, Անանունդ, Անգոդ, Համբույրովդ կարմրահամ։ Դաշտը ամայի, Ուր շնչահեղձ եղա գրկումդ, Ոսկրոտ արմունկներիդ ու թունավոր երակներիդ պատճառով։ Աստղահեղձ երինքի տակ դու ինձ թաղեցիր, Դու` կարմրասպանդ, որ ուզածդ բնավ այլ էր։ Թողեցիր միայն համբույրդ ալ,
Որ կեր դառավ քամուն, Մեռած երիցուկը վերջին` ծնված ծխախոտիդ դառնահամից ու կրակաթույր համբույրիցդ։ Երեք հարյուր ութսուն հինգերորդ ձմեռն է թաղվում ենք
Ես, երիցուկն ու անգամ քամին այն, Որ իմ չափ ծեր է, բայց այն օրը ճաշակեց համբույրդ` փշոտ դաշտում, Որն այժմ հերթական գերեզմանն է երազանքների...