Հ. Գ.

Երբ ինձ թեյ ես տալիս` հուսալով, որ կփրկվեմ, երակներումս ճչում է ամոթից ծնված թռչունն ու հիստերիա քանդակում փշաքաղներիցս։ Գույնս կորցնում եմ պատրաստածդ թեյի ամեն կումի հետ, իսկ դու կարծելով, թե դառնությունից եմ դժգոհ` անվերջ շաքար ես ավելացնում, հետո խնամքով փչում, որ  լեզուս չքրքրի։ Աստված իմ, եթե միայն իմանայիր թե ինչ տեսակ հայհոյանքներ են բնակվում լեզվիս վրա, որ ամեն առիթով քսվում են շուրթերիս ու ընկնում ցած, երբ կողքիս չես։ Մինչ տարված ես թեյը խառնելով` չես էլ նկատում, որ ամենուրեք ինձ հետապնդում են անծանոթ հայացքներ, որոնց կոպերի տակ գաղտնի խեղդվում է ինձ նախատելու դեղաբույր ցանկությունը։ Խոստացել էիր աշխարհում բոլորի վերջը տալ, ով կհամարձակվեր ծուռ նայել ստվերիս` փոխարենը մազերդ են ճերմակում ու երակներդ ավելի են ընդգծվում, բայց բոլորը վարակվել են ինձ գլխիվայր նայելու հիվանդությամբ, դու հո դա լավ գիտես։ Կիրակի օրերին նստում ես քրտնած ասֆալտին ու հատ-հատ կոտրում գրպաններումս խեղդված լուցկու հատիկները, որ ճարահատյալ ոչ մի կերպ չկարողանամ վառել ծխախոտերն իմ հոգնած, իսկ ես փոխարենը բառերդ եմ ծխում. որքան ցավոտ են դրանք` այնքան երկար են գնում։ Հորիզոնում արևը կախվում է. վերադարձիդ ճիշտ ժամանակն է։ Հայտնվում ես այս անգամ վարդերով, որոնցից կապույտ վախի ու դառը շոկոլադի հոտ է փչում, և ամեն անգամ երբ իմ համար շինած վանդակին նոր ճաղ ես ավելացնում` ես վիժում եմ ներսիս ողջ սերը ու թքում բերածդ ծաղիկների թերթերին։ Երբ ճաղերը որոշում են փտել` դու որսորդի պես հարձակվում ես բառերիս, հետո լռությանս գույնի վրա, ու ինձ մնում է հարբելը լրիվ միայնակ, լրիվ մերկ, որովհետեւ դու թողեցիր խմելը ուրբաթ օրերին` հուսալով, որ այդպես ես երբեք չեմ ճանաչի ալկոհոլի համը։ Աչքերդ էժան սկոչով կապեցիր, գերադասելով չիմանալ, որ 11րդ բաժակից հետո երազներս ավելի դեղձագույն են դառնում։

Զարմանքը ներսս չի բռնի, եթե մի օր հալեցնես ինձ ձյութի հետ ու լղոզես գետնին, որ նվվոցս այլևս ականջներիդ չփաթաթվի։ Տիեզերքում ամենից շատ վախենում ես որ ես...(արգելել ես էդ բառն օգտագործել), բայց հենց այն ժամին երբ մտովի փաթաթել էիր մարմինս ամենաամուր պարանով ու հասցրել մինչև Բեռլին ` ես այս փոքր քաղաքում, քեզնից ճիշտ 3 փողոց ներքևում բացահայտեցի, որ ս.-ից հետո ծխախոտն իր համը փոխում է։

Հերի'ք է խփես ձեռքերիս` աղաչելով, որ թողեմ եղունգներ կրծելու հիմար սովորությունս, այդպես պատժում եմ ինձ, կամ էլ քեզ։ 

Երազներումդ, որտեղ մազերս կապույտ չեն, իսկ փիրսինգներն այլևս չեն այլանդակում դեմքս` դու ծովին շատ ես մոտենում։ Ապագաս նեխում է մեջքիդ ետևում, իսկ դու հարցնում ես <<էս ի°նչ հոտ ա, որտեղի°ց, հոգնել եմ>>, արցունքներս ասես տոննա կշռեն երբ ասում ես` հոգնել ես։ Քանի° կապոց մոմ ու աղոթք է հարկավոր քեզ, որ չմեռնես, և քանի° գրամ հերոին ու ամֆետամին է պետք ինձ` փրկվելու համար։

Պապ, եթե միայն համարձակվեիր տեսնել ինձ կառուցածդ ճաղավանդակից այն կողմ...