Ուրիշների փնտրտուքների մեջ և սիրո խոստովանություն

Արդեն երկար ժամանակ է սկսել եմ <<Ուրիշ մարդկանց>> փնտրտուքները: Ամբոխի մեջ միշտ էլ պատահում են <<Այլ>> մարդիկ, ովքեր տարբերվում են: Որոշեցի հետևել գորշ ամբոխի հոսանքին և գտնել իմ ուզածը...

 Մի քանի օր անընդմեջ նստում էի պատուհանի մոտ ու ուշադիր զննում դուրսը: Հետևում մոխրագույն իրականության՝ մոլորված մարդուկներին: Բոլորը միանման ու միապաղաղ են: Ա˜խ, որքան ձանձրալի եք: Հետևում էի, շարունակ հետևում, բայց չէ, ոչ մի նորություն: Նույն հասարակ, գորշ, խղճուկ, քառակուսի, փոքրիկ, մոխրագույն մարդուկների շարանն է, ովքեր սլանում են մի ուղղությամբ: Կրկին հիասթափություն… Միապաղաղությունը հափշտակել էր աչքերս: Շուտով նաև ներծծվեց մեջս և սկսեց նվագել նյարդերիս վրա: Չէ, ինձ շտապ <<ուրիշություն>> է հարկավոր, <<Այլաշխարհություն>>,  կամ թեկուզ <<Չմիօրնակություն>>: Այսպիսով շտապեցի շարունակել փնտրտուքներս պատմության մեջ հետք կամ արժեք թողածների մեջ: Փորփրում էի պատմությունը: Թվեր, պայմանագրեր, արքաներ, պատերազմներ, տարածքներ… Չէ, այսպես բան դուրս չի գա:  Հարկավոր է ծավալվել: Ընտրեցի գրականության ճյուղը: Սկսեցի հիշել սիրածս գրքերը, այնուհետև դրանց հեղինակներին: Ահա նա… Անուրջներ և մղձավանջներ, Էդգար Ալլան Պո: Այո, ինչպես կարող էի մոռանալ քեզ՝ չէ որ դու ես իմ մուսսան, իմ Չսովորականը, իմ անկրկնելին ու միակը: Սիրում եմ քեզ իմ Պո: Իմ սև, իմ ուրիշ, իմ ցնդած, իմ խավար, իմ արտացոլանք, իմ եռանկյուն, իմ անձրև, իմ քաոս, իմ թռիչք, իմ արտասովոր ու տարօրինակ, իմ Չիրանականություն… Ես քեզ գտել եմ, ու բաց չեմ թողնի: Վստահ եմ, որ քեզնից էլ չկա, և չեմ կարող գտնել ուրիշ <<Ուրիշի>>: Չէ դու իմն ես, քեզ չեմ տա ոչ մեկի, ու չեմ էլ կիսի ոչ մեկի հետ: Հույսներդ կտրեք ու հեռու քաշվեք ինձնից ու Պոիցս, մենք երջանիկ ենք << Ուրիշներով>>, իսկ դուք գնացեք և շարունակեք ձեր միապաղաղ, գորշ, միօրինակ, քառակուսի, հասարակ, Չխենթ ու Չցնդած կյանքը…