Արևածագ

Լուսնի խորհրդավոր ժպիտն է,

Որ  արյան հետքի պես`

Ցավեցնելով, կախվում է խավարի խորշոմած դեմքից

Ու փաթաթվում իր անզորությունից կուչ եկած` շողերով անձև,

Մինչև վերջ պայքարելով ոչնչի դեմ:

Իսկ դու, մի’ զարմացիր ու մի’ փորձիր մեղադրել իրեն,

Քանի-որ ինքն էլ քեզ պես եսասեր ու սառն է:

Արևն է, որ շուտով պիտ ելնի,

Ու ահով փաթաթի` մարդկային վախերի արկղիկը բորբոսնած:

Զրահները պարզած կռիվն են սկսում,

Պատերազմն է հեռվում`մռայլությունից պայծառացած դեմքով`

Ողջունում ու արյան որսի ելնում:

Երկինքն է, որ ոչնչում մեղք չունի,

Բայց պիտի վերածվի արյունով հեղեղված ամայի դաշտի:

Անզորությունից խավարն է, որ ծնկի է իջել և լաց է լինում,

Ու աղերսում, որ վերջացնեն դաժանության պայթյունները սարսռացնող:

Շուտով ավարտվեց պատերազմը հերթական,

Ու մոռացվեց` սպի դառնալով իր հին տեղում:

Խաղաղությունն է, որ թատերաբեմ է ներխուժել,

Մեռելային լռությունն է, որ գոռում է սուր ցավից,

Ու արյան հոտն է, որ խեղդում է երկնքի բացված երախից…

by Annie-Mena