Ախ այդ մթագնած հիշողությունների մառախլապատ բանալին…

Ձեռքս եմ առնում  մթագնած հիշողություների մառախլապատ բանալին, որ անքննության տենդով է լցնում գլուխս ու սառեցնում ներսի բոլոր անկյունները: Դե բաց արա’, շտա’պ, վեր կա’ց, բացի’ր, հենց այս րոպեին, հենց հիմա, արագացրու’… Լսում եմ խոսքերն այս սարսափազդու` ամեն վարկյան ու րոպե, այնքան հզոր, ամեն ինչի ընդունակ: Չկա վերջ այս անիծյալ անուրջին, չկա սկիզբ այս մենության անդորրից եկած տենդին: Ահ, գլխապտույտների անմոռաց պար, լռակյաց ճիչ, կարմիր խավար… Հանկարծ կորչում է ամեն ինչ` լցվելով վախերի արյունով հեղեղված դարակը հեղձուցիչ: Գտել եմ բանալին, բայց դա այնքան քիչ է`պիտի ուժ գտնեմ բացելու վրեժի տենչացող այդ դարակը: Փականն է գոռում, լաց լինում դառնաղի արցունքներով, որոնք թափվում են ոտքերիս: Ես սառցակալում եմ: Դիմացիս հայելում տեսնում եմ մոխրակապույտ շրթունքներս, կարմրած աչքերս: Փչում է դառնաղի գարշահոտը, խփվում պատերին, միաձուլվում  ստանում պատի գույն: Անզորությունից կուչ եմ գալիս, փորձում եմ տաքացնել ոտքերս… Չի օգնում. Տագնապ` չկա ելք այս խառնիճաղանճ լաբիրինթոսից: Ցավի պատճառով հալվում է շուրջս ամեն բան, մթագնում է հատակը: Հիմա էստեղ ամայի դաշտ է, ուր ջութակների արյունոտ նվագն է հնչում, սավանի պես ծածկում մարմինս: Տաքանում եմ: Փորձում եմ վեր կենալ` հաջողվում է: Կապույտ մառախուղ է: Միայն կարմիր սառցակալած դարակն է` շրջապատված ամայությամբ: Պտտում եմ վախից կուչ եկած բանալին: Արդեն բացված դռնից դուրս են թռչում մերկացած մտքեր, փաթաթվում վզիցս: Դեպի աչքերս են սլանում ագռավի թևեր առած դառը տեսիլքներ, կողպվում աչքերիս խցում: Առաջ եմ գնում` փորձելով ազատվել վզիս փաթաթված մտքերից: Հաջորդ վայրկյանին զգում եմ, որ ձեռքերիս են հպվում ձյան պես սառն ու սպիտակ հիշողություններ, հալվում վրաս` հետք թողնելով: Մթագնած թուլություն զգալով ես ընկնում եմ գետնին, որը անգամ հատակ չունի… Ընկնում եմ, թվում է  ուր որ է կխեդվեմ,  օդը ասես չի հասնում թոքերիս: Ընկնելու ընթացքում ագահորեն օդ եմ կլանում, որքան հնարավոր է քաշում եմ ներս: Այնքան էլ չի օգնում, կոկորդիս են կանգնել հին ու բորբոսնած պատկերներ, որ վաղուց մոռացության էի մատնել: Առիթից օգտվելով նրանք էլ են որոշել միանալ վրեժին:

Աչքերս բացում եմ տան հատակին, ուրախանում եմ, որ երազ էր: Հագնվում եմ, լվացվում ու մահճակալս հավաքելու ժամանակ վախի ճիչս պատում է տունը… Ա˜խ այդ անիծյալ դարակի բանալին:

by Annie-Mena