Ինքնա-խենթա-սպանություն

-Լսո՞ւմ ես լռության սարսռացնող ճիչերը:

-Էլի՞ սկսեցիր: Հերի’ք է, հոգնե~լ եմ: Ես էլ չեմ կարողանում հետդ մնալ: Պիտի առնվազն հոգեկան խանգարում ունենամ, որ դիմանամ քո ձեռքը: Չնայած, արդեն կասկածներ ունեմ: Դժվար թե այսքանից հետո շեղումներ ստացած չլինեմ: Մինչև ե՞րբ…

- Ախր դրանք իմ ականջում են, ես պարզ լսում եմ: Հասկանո՞ւմ ես, չեմ խաբո’ւմ: Համ էլ մի վախեցիր հոգեկան շեղումներ ստանալուց: Դա նորմալ է: Մենք բոլորս էլ խենթ ենք, ուղղակի դուք բոլորդ փոքր տարիքում առնում եք մահացու հրացաններն ու որսի ելնում` ձեր խենթ Եսին գտնելու: Հետո հեշտ գտնում եք, քանի որ խենթ Եսը պարզ է ու թաքնվել չի սիրում, ու հաջորդ վայրկյանին առանց մտածելու կրակում եք նրա աչքերի ուղիղ մեջտեղում: Ապա կոկիկ փաթեթավորում եք ու կորցնում այն մռայլության կամիր լաբիրինթոսում: Մարդասպաններ եք բոլորդ էլ…

-Ինչե՞ր ես խոսում: Ի՞նչ մռայլության լաբիրինթոս, Ի՞նչ խենթ Ես… Երեխա ես, մանկամիտ: Հույս ունեի, որ 16-դ լրանա կմեծանաս:

-Հահ, ես հասկացա: Ես ամեն ինչ հասկացա: Փաստորեն ըստ ձեր սահմանման`<< Երբ սպանում ենք մեր խենթ Եսին, այդպիսով փոքրից վերածվում ենք մեծի, հասունի…>>: Այսինքն ձեր ասելով մեծ դառնալու չափանիշը Ինքնա-խենթա-սպանությունն է…

-Չէ’, էլ չեմ կարող: Ես գնում եմ` խելագարվելու ցանկություն չունեմ: Հուսով եմ այլևս առիթ չենք ունենա տեսնվելու:

Իսկ ես այդպես էլ մնացի տեղումս նստած: Վայելեցի սառը քամու մեղմ սիմֆոնիան ու դիմավորեցի մայրամուտը: Այդ ընթացքում վերջնականապես որոշեցի, որ ինչ էլ լինի երբեք չեմ կատարի Ինքնա-խենթա-սպանություն…

     

By Annie-Mena