Դեկադանս

<<Գրեթե վստահ եմ, որ այդ գրողի տարած շան տերը այսօր կհայտնվի և իր հիմար սովորության համաձայն կսկսի հայհոյանքներով լի իբր զվարճալի պատմություններ պատմելը, հետո մսագործի կնոջը մի տեսակ հայացք կգցի ու անճոռնի կծիծաղի: Իր շնից չի տարբերվում: Խոստովանեմ, շնից վախենում եմ, բայց նրանից՝ ոչ մի կերպ, չնայած, որ ծնողներիս պատմելու է այն օրվա արարքս: Գրողի ծոցը: Առհասարակ, գրողի ծոց ուղարկելը սիրածս զբաղմունքն է: Մեկ էլ Ռախմանինովի այն հայտնի պրելյուդն եմ սիրում այս կեղտի մեջ կորած աշխարհում:

Ի՞նչ գործ ունեմ ես այստեղ: Ովքե՞ր են այս բոլոր մարդիկ, ում միայն փող է հարկավոր էյֆորիայի հասնելու համար: Ես չգիտեմ՝ ինչպես ապրել այս կյանքը>>:

Լսվեց հեռախոսի բութ ճչոցը, բայց դա ո՞ւմ էր հուզում, երբ սենյակը լի էր ալկոհոլով ու կանանցով: Տասնվեցամյա տղան, մտքերի և ծխի մեջ փաթաթվել ու նստել էր ոչ այնքան մեծ հյուրասենյակի իր սիրած անկյունում՝ այն հին, ճողճվող աթոռին, որ իր պապինն էր, ով այսօր ներկա չէր խնջույքին: Մեկ տարին լրացել էր, ինչ ուրիշ տիեզերք էր տեղափոխվել: Հյուրասենյակում տոթ էր մարդկանց շատությունից: Ոմանք զրույցի էին բռնվել, որոշները խմիչք էին կուլ տալիս, մյուսներն էլ սեր էին փնտրում, իսկ հեռախոսը շարունարկում էր ճչալ և միայն այն տղային էր հայտնի, որ դպրոցից են զանգահարում՝ հերթական անիմաստ բողոքների ալիքը տեղալու համար:

<<Դուռն են թակում, հաստատ շունն ու տերն են>>:

Դուռը 3 անգամ թակեցին և ներս մտավ մի աժդահա պարոն՝ երկար մորուքով և ալեհեր, մինչև ուսերը թափվող մազերով:

<<Ինչպես միշտ սխալվեցի: Ես միշտ եմ սխալվում, ողջ կյանքս է մի սխալմունք, գրողը տանի..

Փաստորեն այն հսկան էր դռան ետևում: Կարող եմ գրազ գալ ութ թղթի վրա, որ այստեղ գտնվողներից ոչ ոք չգիտի նրա ամենամեծ ու գեղեցիկ գաղտնիքը: Եթե սեփական աչքովս չտեսնեի չէի հավատա, որ նրա նման արջամարդը գիշերը ծանր աշխատանքից հետո, տուն վերադառնալով փակվում է իր փոքրիկ անկյունում և ամբողջ գիշեր՝ լուսնի մի տեսակ մոգական շողերի տակ ՝ սպիտակ, նուրբ, ուլունքներով զգեստներ է կարում>>:
Հանկարծ միացրին երաժշտություն և սկսեցին զույգերով պարել: Չէին պարում միայն տղան և մի երեսունն այց չամուսնացած կին, ով դեռ հույս ուներ գտնել իր սպիտակ ձիով ասպետին, բայց այսօր, այստեղ կանգնած նա ավելի շատ սպասում էր տղայի՝ պարի հրավերքին:

<<Դա էր մնում պակաս: Պարեմ, և այն էլ այն փղի հետ: Եվ որքան եմ ատում այս երաժշտությունը: Մի նայեք այն տխմար տղային, որ իմ զուգահեռ դասարանից է: Ֆուտբոլով սկսվում և դրանվ էլ ավարտվում է նրա ամբողջ մոլորակը, կարող եմ գրազ գալ: Երբեմն այնպիսի մեծ կիրք ունեմ՝ բարձրանալ այս սեղանի վրա՝ ցեխոտ կոշիկներովս, որ միտումնավոր չեմ սրբում և բղավել՝ ես ատում եմ ձեզ, ձեր  ֆուտբոլով, հիմար երաժշտությամբ, դպրոցով, հեռուստացույցով և պատերազմներով հանդերձ>>:

Տղան շառագունեց, կարկատած տաբատի գրպանից հանեց էժանագին ծխախոտի տուփը և սկսեց ցրված ներս քաշել նիկոտինը:

<<Տրամադրությունս եղանակի պես փոփոխվում է: Երբ է այս անիծյալ, տաղտկալի խնջույքը պատմության գիրկն անցնելու: 

Առաստաղի սարդը: Իսկական արվեստագետ է, մի տեսեք ինչպիսի սարդոստայն է հյուսել: Մի քանի տարի անց սարդոստայնների թանգարան կբացեմ ու այդտեղ էլ կապրեմ>>:

Լսվեց ոսկեհեր փոքրի լացը, նկատել էր սարդին: Փոքրի հայրը վազեց սարդի ուղղությամբ և մեկ հարվածով տապալեց նրան:

<<Նա սպանեց իմ ընկերոջը: Երեք վայրկյանում...>>:

Եվ տղայի աչքերում արցունքներ հայտնվեցին, բայց բոլորը շարունարկում էին քամել ալկոհոլի վերջին կաթիլներն ու պար բռնել: 

<<Սարդին կթաղեմ Լակրիմոզայի ներքո, փայլուն արվեստագետ էր: Իսկ իմ ժամանակ Ռախմանինով միացրեք, չնայած, որ ես արվեստագետ չեմ, առհասարակ ես ոչինչ էլ չեմ, ուղղակի շատ եմ ուզում...

Միգուցե նրանք բոլորն ինձ վերջին անգամ են տեսնում: Եվ ի՞նչ գույնով կլցվեն նրանց ոգիները ինձանից հետո, երբ առաջին անգամ այդ օրը Ռախմանինով կլսեն: Տնօրենը ուղղակի խաչ կքաշի մատյանում անվանս վրա, հայոց լեզվի ուսուցչուհիս մի փոքրիկ ճառ կկարդա իմ պատվին, որ բոլորից հետո կարդում է, անունները փոխած: Դասարանի երեխաները կռիվ կանեն, թե ով պիտի զբաղեցնի իմ նստարանը: Մոլորակը կշարունարկի իր տխուր պտույտը, իսկ մարդիկ կշարունարկեն փող սիրել: Եվ ո՞վ իմանա, միգուցե նրանք հավաքվել են այստեղ ինձ հրաժեշտ տալու համար, բայց խնջույքի ավարտից հետո այնքան գինով են, որ մոռացել են՝ այստեղ գալու պատճառը և այսպես առանց հրաժեշտի մռայլ խոսքերի գնում են իրենց տներն ու խոր քուն մտնում:  Գրողի ծոցը: Ատում եմ ամեն տեսակ հրաժեշտները: Երբեք չեմ մոռանա, երբ մի անգամ այն սիրունիկ աղջկա հետ հանդիպման ժամանակ՝ դուրս թռավ գրկիցս և աչքերիս մեջ նայելով հարցրեց.

- Արդյոք այս հազարավոր տիեզերքների մեջ կա՞ մի բան, որ չես ատում:

Եվ ես լռեցի>>:

Պատուհանից դուրս մութն էր վրա հասել, հրաժեշտի մոխրագույն ժամն էր: Շունն ու տերը այդպես էլ չհայտնվեցին, իսկ հյուրերը գնում էին: Արջամարդը երևի գնում է իր կարն անելու, կողքի դասարանի տղան ֆուտբոլի խաղը նայելու, փիղ կինը ասպետ գտնելու, մնացածն էլ մի կիսատ թողած բան հաստատ կունենաին: Միայն տղան էր, որ ոչինչ չուներ անելու, նա մտքերով խեղդվսծ էր: Անսպասելի կերպով վեր կացավ պապի աթոռից հյուրերից հետո ինքն էլ բացեց դուռն ու մի տեսակ ծովի ու անձրևի հոտ ունեցող հայացք գցեց իրենց հնաոճ տան վրա, որ հողի գույնն ուներ և իր ետևից ճռռոցով փակեց դուռը: 

Դրսում սառը քամի էր... Sergei Rachmaninoff - Prelude in C sharp minor:


by Annie-Mena