Թեյարանը

Լուսինն ուղիղ գլխավերևումս է: Ժամը երեքն է: Թեյարանը բացվեց: Այստեղ ցուրտը հոսում է պատերով: Ճիշտ ինչպես գարեջուրը: Նա եկել է: Թո~ւհ, էլի ուշացա: Գրողը տանի, այս ալ զգեստը նրան ինչպե~ս է սազում:
- Թեյը սև թե՞ կանաչ:
- Մեզ երկու հատ սև:
Նա աչքերը լայն բացած կուլ է տալիս դեմքս սպասելով այն հարցին...
- Այսօր պատրա՞ստ ես:
- Հա~:
Ամեն գիշեր այստեղ նստած նույն հարցը լսելիս նրա աչքերը չեն հոգնում վառվել:
- Մինչ արևածագ ունենք ժամանակ, պիտի հասցնենք վերադառնալ: Հիշում ես, չէ՞:
Թեյարանն ուրիշ ոտնահետքեր չի տեսել: Նա միայն մեկ սեղան, երկու աթոռ ունի, իսկ պլաստմասե ռադիոն միայն մեկ երգ գիտի երգել: Սա մեր երկուսի թաքստոցն է... իրականությունից: Թեյարանի պատերից հնահոտ է փչում, նրանք վաղուց իրենց մարմինների վրա սպիներ ու գաղտնիքներ են կրում: Դրանք այն գաղտնիքներն են, որ մենք ենք հորինել: Հատակը խեղդված է խոնավությամբ ու տարբեր չափսերի անցքերով, իսկ պատուհաններ չկան: Գլուխդ ուր թեքես` սպիտակ հաստ մոմեր կբռնես, դրանք հատակի անցքերից էլ շատ են:
Տաք թեյաբույրը խառնվեց ցրտին ու սողոսկեց քիթս: Մոտեցնում եմ բաժակն ու շաքարավազը նրան` իմանալով, որ երկուսս էլ դառն ենք խմում: Ձեռքս տանում եմ վելվետե տաբատիս գրպանը, հանում մեր սիրելի կարմիր զարդատուփը, որը պատված է ոսկեգույն փորագրություններով, և նրա այտերի մկանները ձգվում են: Զարդատուփն անուշ չխկչխկում է: Դանդաղ բացում եմ` հետևելով նրա դիմագծերի վառ խաղին: Ինը հատ է մնացել: Ինն անգամ էլ, և կավարտվենք ես, նա, ռադիոն, թեյարանը...: Վերցնում եմ երկու լազուր լուսատիտիկ և շտապում խառնել նրանց երկուսիս թեյագույնի հետ: Չորս վայրկյան չանցած նրանք հալվում են և փոխում թեյի գույնն ու երազանքները, բայց ոչ համն ու հոտը: Երեք, երկու, մեկ: Մոտեցնում է զգեստի երանգի ալ շրթներկով ծածկված շուրթերին և առանց շունչ քաշելու խմում ենք: Վայրկենապես նրա մազերը սկսում են ձգվել մինչև կոնքերը, մգանալ, աչքերի գույնը փոխվում է դեղինի, իսկ մաշկը սկսում է մի տեսակ շողալ: Նրա այտերի վարդագույնից ես ուղղակի հալվում եմ ու ձուլվում թեյի նստվածքին:
Ամեն անգամ թեյարան գալուց առաջ մենք մեկ ժամ շուտ ենք արթնանում: Նա օծվում է իր տատի ազնվական օծանելիքով, իսկ ես սափրվում եմ արծաթե ածելիով: Ռադիոն աչքերը բացում է և երգում իր մշտական վալսը: Բռնում եմ նրա ձյունաերանգ, երակապատ ձեռքը, նա խոնարհվում է և աչքերը նուրբ սեղմում: Մենք սկսում ենք անմոռաց պարել կեսգիշերային վալսը, որ չի հնանում: Անվերջ պտույտներ ենք տալիս թեյարանով մեկ ու ծիծաղում հաճելի գլխապտույտից: Նա բռնում է իր եթերային զգեստի երկար փեշերը ու իրեն գցում ձեռքերիս մեջ: Ես աչքերս պինդ փակում եմ ու զգում, որ երջանկությունը երակներումս է:
- Արևածագին քիչ մնաց: Շտապենք:
Մենք պինդ գրկախառնվում ենք և օդ բարձրանում: Որքա~ն է նա վարպետացել այս գործում: Ճախրում ենք` ներքևում թողնելով մեր թեյարանը, որ չունի թևեր: Ռադիոն շարունակում է չլռել, պատերը սկսում են մրսել: Թեյարանը դատարկ է: Հաստ մոմերը դեռ կիսով են հանգել: Կենտրոնում սեղանն է անվերջ երազում և երկու փայտե աթոռներն են մարել: Նրանց վրա մեր զգեստներն են անշարժ պառկած: Նրանք վալսը չեն վայելում, սպասում են արևը շուտ գա, որ վերադառնանք մեր լուսնոտ թռիչքներից...