Լուսաբացին, երբ հրեշտակները պարում են հասարակաց տան կտուրների եզրերին, ես հիշում եմ, որ օդանավակայան գնալու ժամանակն է: Երբ քաղաքում ջազ չի երգվում, մարդիկ նետվում են կամուրջներից, իսկ երբ ամեն անկյունում փշաքաղվում ես ջազից՝ մարդիկ նետվում են կամուրջներից մի փունջ երիցուկներ ձեռքերում: Նրանք բոլորը վերջին հույսով սեր էին փնտրում գերեզմանատներում: Ես այն փնտրում եմ օդանավակայանում:
Ժամանում:
Մոսկվա-Երևան:
Խելքս լրիվ կորցրել եմ: Ծիրանենու թերթիկներն այսօր թափվում են: Եթե ժամանածների մեջ ես՝ քեզ կտանեմ ծիրանենու տակ համբուրվելու: Հետո շուկա, որ տեսնես, թե ոնց են ինձ 1 կգ լոլիկ տալիս հենց էնպես՝ սիրուն աչքերիս համար: Կգնանք մեր տուն ու առաջին բանը, որ կնկատես՝ հեռուստացույցներ չկան: Հասկանո՞ւմ ես, որովհետև մինչև քո ժամանելը՝ լուրերով միայն պատերազմներից էին խոսում, քո ժամանելն էլ ոչինչ չփոխեց: Ստիպված կլինեմ վարագույրները փակել, որ հարբելը հեշտ ստացվի: Կհարբենք, բայց ինձ չեմ կորցնի՝ վախենալով, որ հանկարծ քեզ էլ կկորցնեմ: Չիմանալով՝ ինչից խոսել, քեզ կպատմեմ, որ քաղաքում հոգեբուժարաններ շատ չկան, իսկ ծաղկամաններն ամենուրեք են: Ու քանի-որ տունը մինչև վերջ դատարկ կլինի՝ քեզ միայն ելակի համով ծամոն կկարողանամ առաջարկել ու կսպասեմ, թե երբ կորոշես հանվել: Երբ առանց երկնքաթույր բլուզիդ կկանգնես փոշոտ հայելու առաջ՝ ջազ կմիացնեմ ու ծնկաչոք կաղերսեմ, որ երբեք չնետվես կամուրջից՝ ձեռքումդ երիցուկներ բռնած կամ առանց: Կհեգնես հայացքով ու կառաջարկես, որ հայտնվենք ցանկացած տխմար երեկույթի, որին մարիխուանայի սուր հոտ է փաթաթվել ու հասցրել միախառնվել մի քանի քայլ ներքևում նստած ձկնավաճառի աչքերի ծովաբույրին: Ու երբ ջինսիս մաշված գրպանից հանեմ մի քիչ մնացած պլան՝ դու այդժամ վերջապես կհանդարտվես: Հանկարծ կհիշես, որ երբևէ չես նստել հասարակ ավտոբուս, ու ես կպատմեմ, որ այս քաղաքի բոլոր ավտոբուսների առաջին կայարանը կազինոն կամ եկեղեցին է, իսկ վերջինը պարտադիր՝ դեղին թիթեռների պուրակը: Երակներումդ հիվանդագին հետաքրքրություն կծնվի, թե էս քաղաքին որտեղի՞ց էսքան խաղատուն ու տաճար, ու ի պատասխան կիմանաս, որ մի ժամանակ իրենց սեփական երակներն անհաջող բացած մարդիկ ի վերջո հաջող եկեղեցի ու կազինո բացեցին: Մտքիս կփչի քեզ պարի հրավիրել ու ստիպված կլինեմ պատերին շպրտել մեր մերկացրած ալկոհոլի շշերը, որովհետև այս քաղաքում միայն ոտաբոբիկ՝ ապակու անհարթ փշրանքների վրա է կարելի պարել (Եթե, իհարկե, դու հրեշտակ չես մարդու կերպ առած): Սա այն քաղաքն է, որից ամենաանհնարին ելքերն ես փնտրում փախչելու՝ չնայելով, թե ինչ եղանակ է դրսում, հետո անպայման վերադառնում, մեռնում, մտովի դավաճանում նրան աշխարհի հորինված ու դեռ չստեղծված քաղաքների հետ, իսկ վերջում մտնում անհույս տաճարներ՝ աղոթելու քո ու քաղաքիդ փրկության համար: Ես կհարցնեմ քեզ, թե ի՞նչ հոտ է փչում էս քաղաքի երկինքներից, դու աջ ունքդ վեր բարձրացնելով կպատասխանես՝ էսենցիայի ու կարմիր խնձորենիների տակ կուչ եկած ծերունիների, ես կլրացնեմ բառերդ՝ պատասխանելով ինքս իմ հարցին՝ անսեր սեքսի ու ժանգոտած ալեհավաքների, որ նուրբ հյուսած պսակներ են քաղաքի երկնաքերերի համար: Դու համոզված կասես, որ քաղաքին ընդամենը էքստազներն են պակասում, ես գլուխս կախ կգնամ կախված լվացքը հավաքելու: Կվախենամ, որ հանկարծ սուրբ կդառնամ կամ կռմբակոծեմ մետրոյի միշտ անձրևաբույր կայարանները: Ետ գալով սենյակ՝ որքան հնարավոր է կբարձրացնեմ ջազի ձայնն ու մեզ կթվա, թե աշխարհի վերջը մոտ է, իսկ հերոսներ այս քաղաքում այդպես էլ չեն ծնվում:
Օդանավակայանն անվերջ խեղդվում ու վերածնվում է՝ միայն դու ես, որ հայտնվել չգիտես: Աչքերով կուլ եմ տալիս ծանրացած կոպերով չվացուցակը: Հաջորդ ժամանումը կես ժամից՝ Փարիզից: Գերեզմանատներում սեր փնտրելն իմը չէ, և ոչ էլ քոնն է: Մեր բոլոր մնացյալ կյանքերում ես քեզ կսպասեմ միայն օդանավակայաններում: Գրողը տանի․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий